Drie jaar na de instorting van Rana Plaza is er nog steeds een stuitend gebrek aan transparantie in de kledingindustrie. Consumenten hebben daardoor geen enkel idee waar de kleding die ze kopen vandaan komt, en onder welke omstandigheden ze gemaakt is. Kledingbedrijven zouden hun leverancierslijsten moeten publiceren én aantonen dat ze al het mogelijk doen om de mensenrechten te respecteren. Daarvoor is ook politieke druk nodig. En die ontbreekt.

Door het gebrek aan transparantie blijven de mistoestanden in de kledingindustrie onder de radar én is het vaak moeilijk om bedrijven ter verantwoording te roepen. Na de instorting van Rana Plaza moesten activisten op zoek gaan naar labels tussen het puin. Alleen zo konden ze achterhalen wie de klanten waren van de fabrieken in het complex. 

Slechts enkele ketens zetten de namen en adressen van hun leveranciers online. H&M, Adidas en Nike doen het wel. C&A heeft beloofd het binnenkort te doen. Inditex (Zara, Bershka, Pull&Bear, Massimo Dutti) geeft z’n lijsten aan de internationale vakbond. Maar de overgrote meerderheid doet het dus niet. Zelf voeren ze allerlei redenen aan om het niet doen. Maar het komt hierop neer: ze doen het niet omdat ze het niet moeten. Er is geen enkele regelgeving die hen verplicht transparant te zijn. 

De enkele merken en ketens die wél hun leverancierslijsten publiceren, doen dat volledig vrijwillig. Hetzelfde geldt voor het ‘made in-label’, waarop de klant kan zien waar (een deel van) het kledingstuk gemaakt is. Er is geen enkele regelgeving die hen daartoe verplicht. De merken ter verantwoording roepen kan dus alleen wanneer hun labels gevonden worden in het puin.

Om merken zover te krijgen dat ze hun leverancierslijsten publiceren, is ook politieke druk nodig. En die ontbreekt vandaag. Want op dit moment is er geen enkele rapporteringsplicht voor de kledingsector in België. De federale regering blijft alle vertrouwen behouden in de zelfregulering van de kledingindustrie. Terwijl de drie laatste grote catastrofes in de kledingindustrie een triest voorbeeld waren van het falen van die zelfregulering: zowel de fabrieken in het Rana Plaza complex, Tazreen Fashions (Bangladesh, november 2012, 120 doden) als Ali Enterprises (Pakistan, september 20912, 286 doden) waren ge-audit voor de ramp.

Roep de federale regering op om een rapporteringsplicht in te voeren voor kledingbedrijven. Teken hier de petitie.